Ναόμι Κλάιν: Κλασικό παράδειγμα του δόγματος σοκ η Ελλάδα - Το μεταλλείο χρυσού των Σκουριών είναι μια άμεση απειλή για την ασφάλεια, την επιβίωση και για οικονομία και γι’αυτό οι άνθρωποι αντιδρούν εξαιρετικά έντονα

Ναόμι Κλάιν: Κλασικό παράδειγμα του δόγματος σοκ η Ελλάδα

“Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις τα ίδια κόλπα και τις ίδιες τακτικές να χρησιμοποιούνται τόσο βίαια"

Η συστημική χρήση του σοκ και του φόβου από τις ελίτ της εξουσίας ώστε να υπονομεύσουν ευάλωτες κοινότητες είναι πολύ εμφανής στην Ελλάδα του μνημονίου σύμφωνα με την συγγραφέα Ναόμι Κλάιν. Η ενίσχυση του ρατσισμού και η πώληση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου της χώρας, πολλά από τα οποία θα διαμορφώσουν το άμεσο μέλλον της Ελλάδας, είναι, όπως λέει,ι οι πιθανές συνέπειες της πολιτικής λιτότητας.

Η συγγραφέας του best seller “Το Δόγμα του Σοκ” , το οποίο αναφέρεται στο πως τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα ισχυρά κράτη χρησιμοποιούν τα σοκ όπως οι φυσικές καταστροφές, τα οικονομικά προβλήματα και οι πολιτικές αναταραχές ως ευκαιρία να αναδιαρθρώσουν την οικονομία ευάλωτων χωρών.

Σε αποκλειστική της συνέντευξη στο EnetEnglish και στη δημοσιογράφο Lynn Edmonds, εξηγεί πως πιστεύει ότι το βιβλίο της αντανακλά την Ελλάδα του σήμερα.

Για τη συγγραφέα, η Ελλάδα είναι κλασικό παράδειγμα των όσων παραθέτει στο βιβλίο της. “Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις τα ίδια κόλπα και τις ίδιες τακτικές να χρησιμοποιούνται τόσο βίαια. Και υπήρχε τεράστια αντίδραση στην Ελλάδα. Είναι ιδιαίτερα οδυνηρό να βλέπεις τη βίαιη καταστολή των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονταν στη λιτότητα”, αναφέρει και τονίζει ότι “αυτό συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό. Οι άνθρωποι έχουν κουραστεί”.

Η ίδια στέκεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις διαδικασίες εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου στο Αιγαίο, εκτιμώντας ότι θα επηρεάσει επίσης την Κύπρο. “Αυτό είναι ένα άλλο επίπεδο χρήσης της λιτότητας και του χρέους να πιέσουν τις χώρες να πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές τα δικαιώματά τους στην εξόρυξη κοιτασμάτων”.

“Αυτό όμως που βρίσκω τόσο ένοχο και τόσο βαθιά ανήθικο είναι ότι η άνοδος του φασισμού σε αυτό το πλαίσιο είναι εντελώς προβλέψιμη” λέει ακόμα και προσθέτει ότι αυτό υποτίθεται πως είναι το δίδαγμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. “Αν επιβάλεις τιμωρητικές και ταπεινωτικές κυρώσεις σε μια χώρα δημιουργείται το κατάλληλο υπέδαφος για το φασισμό”. Αυτό, συνεχίζει, είναι εκείνο για το οποίο ο Κέυνς προειδοποίησε όταν έγραφε το βιβλίο “Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης” σχετικά με τη Συνθήκη των Βερσαλιών. “Για μένα είναι απίστευτο το ότι συνεχίζουμε να επιτρέπουμε στην ιστορία να επαναλαμβάνεται κατ’ αυτό τον τρόπο”.

Αναφορικά με τη γνωστή δήλωση του Θ. Πάγκαλου “όλοι μαζί τα φάγαμε” και στο ερώτημα “πως ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκε η κρίση επηρεάζει τον τρόπο επίλυσής της” απαντά ότι: “αν αποδέχεστε την παραδοχή ότι όλοι συνέβαλαν εξίσου στη δημιουργία αυτής της κρίσης τότε έχετε δημιουργήσει το πλαίσιο εντός του οποίου είναι αποδεκτή η συλλογική τιμωρία. Αυτό είναι το νόημα αυτής της πλασματικής ισοδυναμίας”.

Όπως υπογραμμίζει υπάρχει μια συντονισμένη προσπάθεια να δημιουργηθεί μια πλασματική ισοδυναμία μεταξύ ενός ατόμου που χρωστά χρήματα σε κάρτες και δάνεια και των τραπεζών που κυνηγάνε μεγάλες και επικίνδυνες αποδόσεις για τις επενδύσεις τους. “Είναι μια εξοργιστική σύγκριση”.

Ολόκληρη η συνέντευξη στα αγγλικά στο EnetEnglish.gr

ΠΗΓΗ : http://www.enet.gr

Nαόμι Κλάιν: “Το μεταλλείο χρυσού των Σκουριών είναι μια άμεση απειλή για την ασφάλεια, την επιβίωση και για οικονομία και γι’αυτό οι άνθρωποι αντιδρούν εξαιρετικά έντονα”- Ιs Greece in shock?

Από την αγγλόφωνη “Ελευθεροτυπία”.
Σύμφωνα με τη διάσημη συγγραφέα Ναόμι Κλάιν, η συστημική χρήση του σοκ και του φόβου από τις οικονομικές ελίτ για να υπονομεύσουν ευάλωτες κοινότητες είναι εμφανής στην “μετά τη διάσωση” Ελλάδα. Από την άνοδο του ρατσισμού στο ξεπούλημα των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου της χώρας, πολλά από αυτά που θα καθορίσουν το άμεσο μέλλον της Ελλάδας είναι προβλέψιμες συνέπειες των πολιτικών της λιτότητας.

Η Ναόμι Κλάιν είναι η συγγραφέας του μπεστ-σέλλερ “το Δόγμα του Σοκ”. Το βιβλίο επιχειρηματολογεί ότι επιχειρηματικά συμφέροντα και ισχυρά κράτη εκμεταλλεύονται συλλογικά σοκ με τη μορφή των φυσικών καταστροφών, των οικονομικών προβλημάτων ή της πολιτικης αναστάτωσης σαν ευκαιρία για την επιθετική αναδιάρθρωση των οικονομιών των ευάλωτων χωρών. Ισχυρίζεται ότι επειδή οι υπέρ-καπιταλιστικές πολιτικές είναι καταστροφικές για την πλειοψηφία των πολιτών, δεν μπορούν να εφαρμοστούν χωρίς ένα σοκ, από τη διογκωμένη από τα ΜΜΕ ανασφάλεια μέχρι τα αστυνομικά βασανιστήρια που καταπνίγουν τη λαϊκή αντίσταση.

Στην αποκλειστική της συνέντευξη στη Lynn Edmonds, η Ναόμι Κλάιν εξηγεί πώς πιστεύει ότι σχετίζεται το Δόγμα του Σοκ με τη σημερινή Ελλάδα. Ένα μικρό απόσπασμα παρατίθεται εδώ μεταφρασμένο, η πλήρης συνέντευξη στα αγγλικά και ένα βίντεο ακολουθούν (από εδώ):

Για μένα είναι ένα κλασικό παράδειγμα των πραγμάτων για τα οποία έγραψα. Είναι σπαρακτικό να βλέπεις τα ίδια κόλπα και τις ίδιες τεχνικές να χρησιμοποιούνται με τέτοια βαρβαρότητα. Και υπήρξε τεράστια αντίσταση στην Ελλάδα. Είναι απελπιστικό να βλέπεις την βίαιη καταστολή των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονταν στη λιτότητα. Οι άνθρωποι εξαντλούνται.

…Παρακολουθώ την εξορυκτική πλευρά του Δόγματος του Σοκ στην Ελλάδα, στην οποία έχει δοθεί πολύ λιγότερη προσοχή. Είναι κατανοητό ότι τους ανθρώπους τους απασχολεί περισσότερο η περικοπή των συντάξεών τους και οι απολύσεις – και αυτά είναι βέβαια πιο άμεσα. Αν και στην περίπτωση του μεταλλείου χρυσού [Σκουριές], υπάρχει μια άμεση απειλή για την ασφάλεια, την επιβίωση και την οικονομία και γι’αυτό οι άνθρωποι αντιδρούν εξαιρετικά έντονα.

Ιs Greece in shock?

According to best-selling author Naomi Klein, the systemic use of shock and fear by the power elites to undermine vulnerable communities is very much evident in post-bailout Greece. From the rise of racism to the sell-off of the country’s oil and natural gas resources – much of what will shape Greece’s immediate future are, she argues, predictable consequences of the politics of austerity.

Naomi Klein is the author of controversial New York Times bestseller The Shock Doctrine, which has been referred to as “the master narrative of our time”. The book argues that business interests and powerful nations exploit shocks in the form of natural disasters, economic problems, or political turmoil, as an opportunity to aggressively restructure vulnerable countries’ economies. She posits that because ultra-capitalistic policies are harmful to the majority of citizens, they cannot be implemented without a shock, ranging from media-hyped anxiety to police torture, that squashes popular resistance. In this exclusive interview, Klein explains how she believes the Shock Doctrine relates to Greece today.

Klein’s The Shock Doctrine (2007) was an international bestseller and its Greek translation, Το δόγμα του σοκ (2010), remained a top-seller for many months

How do events in Greece relate to your arguments in The Shock Doctrine?

To me it is a classic example of the things I wrote about. It’s heartbreaking to see the same tricks and the same tactics being used so brutally. And there’s been enormous resistance in Greece. It’s particularly distressing to see the violent repression of the social movements that were resisting austerity. And it’s just been going on for so long now. People get worn down.

What I’ve been following recently is the sell-off of natural resources for mining and drilling. That’s the next frontier of how this is going to play out – the scramble for oil and gas in the Aegean. And it’s going to affect Cyprus as well. This is a whole other level of using austerity and debt to force countries to sell off their mining and drilling rights for fire sale prices.

When you add the climate crisis on top of that it is particularly culpable that you have an economic crisis being used as leverage to extract more fossil fuels, especially because Greece itself very climate vulnerable. And I think its possible that, as the scramble for oil and gas heats up, there will be more resistance because it’s a huge threat to Greece’s economy

Αναδημοσίευση από : spyrostsakirisphoto.blogspot.gr

REBLOGGED : http://mpalothia.com

Τι μας διδάσκει ο πονηρούτσικος δημοσιογραφίσκος με το δεκάλογο περί του τι είναι και τι δεν είναι χούντα;

http://prismanews.gr/index.php/pennes/item/45058-xounta-papadopoulos-21-apriliou

1. Λέει: “Χούντα δεν είναι να γράφεις από το πρωί ως το βράδυ στα social media «έχουμε χούντα» και ουδείς να ασχολείται μαζί σου.

Χούντα είναι η απαγόρευση των social media, του youtube, του ίντερνετ γενικώς, πλην των επίσημων «φορέων ενημέρωσης»”.

Άρα: βολέψου με τη συμβολή σου στην αναπαραγωγή και επαύξηση θορύβου και ατομικής εκτόνωσης χαμένος σε social media, youtube και εν γένει ίντερνετ, διότι το καθεστώς μπορεί και να τα απαγορεύσει!

2. Λέει: “Χούντα δεν είναι να φας ξύλο ή και ληγμένα δακρυγόνα σε μια διαδήλωση.

Χούντα είναι να απαγορεύονται οι διαδηλώσεις”.

Άρα: μια χαρά είναι η τυπική “ελευθερία διαδηλώσεων”, ακόμα και αν κατά κανόνα μετεξελίσσονται σε όργιο χημικού πολέμου και καταστολής, διότι το καθεστώς μπορεί και να τις απαγορεύσει εν γένει!

3. Λέει: “Χούντα δεν είναι μερικοί βλάχοι μπάτσοι, η επικίνδυνη κατάχρηση εξουσίας κι ένας σερίφης υπουργός Προστασίας του Πολίτη.

Χούντα είναι τα βασανιστήρια εκατοντάδων ανθρώπων, οι εξορίες, οι θάνατοι”.

Άρα: Μια χαρά είναι το όργιο κατάχρησης εξουσίας, αυταρχισμού και καταστολής, διότι το καθεστώς μπορεί και να θεσπίσει πιο συστηματικά βασανιστήρια σε ευρύτερη κλίμακα, καθώς και εξορίες και μαζικές εκτελέσεις.

4. Λέει: “Χούντα δεν είναι ο Πρετεντέρης και ο Μπάμπης.

Χούντα είναι να ακούς deutsche welle κρυμμένος στο σκοτάδι για να μην σε μπουζουριάσουν”.

Άρα: βολέψου με τον οχετό των γκεμπελικών τηλεπροπαγανδιστών-χειραγωγών, διότι το καθεστώς μπορεί και να απαγορεύσει εντελώς κάθε εκδοχή εναλλακτικής αναζήτησης πληροφορίας.

5. Λέει: “Χούντα δεν είναι η αναγκαστική – λόγω προοπτικών- μετανάστευση στο εξωτερικό.

Χούντα είναι το κλείσιμο των συνόρων”.

Άρα: μια χαρά είναι η δημογραφική γενοκτονία της χώρας και η εξώθηση της νεολαίας σε εξαθλίωση και μετανάστευση, διότι το καθεστώς μπορεί και να επιβάλλει απαγόρευση εξόδου από τη χώρα (μέτρο που επί 7ετίας είχε επιβληθεί σε ορισμένες κατηγορίες αριστερών αντιφρονούντων, ενώ -ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια- συνεχιζόταν το μεταναστευτικό κύμα).

6. Λέει: “Χούντα δεν είναι να εκλέγονται τα ίδια κόμματα, οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες οικογένειες.

Χούντα είναι να μην γίνονται εκλογές”.

Άρα: μια χαρά είναι τα σόγια, οι απόγονοι και οι επίγονοι που μας κυβερνούν ανακυκλούμενοι και “εναλλασσόμενοι”, η απόλυτη διάσταση λόγων και έργων, η κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθηση εγκληματική χειραγώγηση-εξαπάτηση, η καλπονοθευτική ανάδειξη μειοψηφικών παρατάξεων σε κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες (“ενισχυμένη αναλογική”, bonus των 50 βουλευτών στο 1ο κόμμα, τρικομματική κυβέρνηση από κόμματα, η ηγεσία των οποίων ορκιζόταν προεκλογικά ότι δεν πρόκειται να συγκυβερνήσουν, το κουρέλιασμα του Συντάγματος με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, η απεμπόληση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας με αποικιακές συμβάσεις και εξοντωτικά μνημόνια εν ονόματι του πατριωτισμού, η τοϊκανή εποπτεία, η ύπατη αρμοστεία του κάθε Φούχτελ και Ράιχενμπαχ, ο πραξικοπηματικός διορισμός τραπζίτη σε ρόλο “υπηρεσιακού πρωθυπουργού”, κ.ο.κ.),διότι το καθεστώς μπορεί και να καταργήσει τις εκλογές μέχρι νεωτέρας!

7. Λέει: “Χούντα δεν είναι οι φωνές μέσα στη βουλή για «δοσίλογους» και για «κυβέρνηση Τσολάκογλου».

Χούντα είναι να πρέπει να φτάσεις μέχρι το Παρίσι για να πεις έστω τη λέξη «χούντα»”.

Άρα: μη τολμήσεις να πεις ότι τα παραπάνω είναι μορφές δωσιλογισμού, διότι το καθεστώς μπορεί και να απαγορεύσει κάθε παρόμοια αναφορά ανά την επικράτεια!

8. Λέει: “Χούντα δεν είναι τα κέντρα εξουσίας που πολεμούν τον αγωνιστή Πάνο Καμμένο.

Χούντα είναι το κελί του Αλέξανδρου Παναγούλη”.

Άρα: καμάρωνε και απολάμβανε τον κάθε δήθεν αντιμνημονιακό καμμένο “σωτηρα”, διότι το καθεστώς μπορεί και να σε χώσει σε κελιά απομόνωσης του ΕΑΤ – ΕΣΑ σαν τον Α. Παναγούλη.

9. Λέει: “Χούντα δεν είναι η φτώχεια.

Χούντα είναι ο φόβος”.

(Κατ’ αρχήν, απίστευτη και παράλογη είναι η ίδια η αντιδιαστολή φτώχειας και φόβου, μιας και δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή φόβου από την ίδια την απειλή της επιβίωσης ατόμων και οικογενειών λόγω εξαθλίωσης). Άρα: το σοκ και το δέος της φτώχειας και της εξαθλίωσης σε συνθήκες “εσωτερικής υποτίμησης” (κοινωνικού πολέμου με όρους γενοκτονίας) είναι μια χαρά στοιχεία “δημοκρατίας”, διότι το καθεστώς μπορεί και να σου προκαλέσει -άμα θέλει- ακόμα πιο γενικευμένο φόβο.

10. Χούντα δεν είναι καν οι ηλίθιοι που ισχυρίζονται και πιστεύουν ότι «καλύτερα ήμασταν τότε» ή «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται».

Χούντα είναι ο Παπαδόπουλος. Και δεν μας χρειάζεται…

Άρα: ο συστημικός εκφασισμός που επελαύνει από τα επάνω (μέσω τροϊκανού καθεστώτος) και από τα κάτω (με την προβολή και ενίσχυση των τόσο χρήσιμων σε κάθε κρίση ναζιστικών συμμοριτών), με τη συνδρομή της απόγνωσης, της άγνοιας και της άθλιας φασιστικής προπαγάνδας (που κάνει τον αδαή φουκαρά να εξιδανικεύει κάθε παρελθόν, ακόμα και της 7ετίας, μιας και δεν βλέπει προοπτική στο μέλλον) είναι μια χαρά, διότι το καθεστώς, επί του παρόντος θέλει να εμφανίζεται ως “δημοκρατικό” και πασχίζει να μας πείσει, ότι χούντα ήταν μόνο μία: αυτή του Παπαδόπουλου! Υπόρρητο νόημα: οι νεοναζί και οι νοσταλγοί της χούντας, είναι απλώς “ηλίθιοι”, ενώ ο μόνος “έξυπνος” εδώ είναι ο δημοσιογραφίσκος που κατόρθωσε να αναγάγει τη χούντα στον Παπαδόπουλο, και να δηλώσει πόσο “αχρείαστος” είναι, όχι γιατί η χούντα και ο φασισμός είναι συστημικά δεινά, αλλά απλώς επειδή η αφεντομουτσουνάρα του έκρινε ότι οι κυβερνώντες τα καταφέρνουν μια χαρά!

Άθλια εξυπνακίστικη προπαγανδιστική χειραγώγηση-εξαπάτηση, που αποσκοπεί στην αποτροπή κάθε αναστοχαστικής εγγρήγορσης για το τι περνά ο λαός και η χώρα σε αυτή την εποχή και στη συγκυρία, κάθε συλλογικό αγώνα εναντίον του εξωραϊζόμενου άθλιου καθεστώτος.

Σε κάθε κακό, ο καλός συστημικός δημοσιογραφίσκος, απολογητής του καθεστώτος, έρχεται να σε τρομάξει με κάτι δεινότερο, ώστε να συμβιβαστείς-βολευτείς με το καθεστώς, με την επίκληση της αρχέγονης συμβιβαστικής λογικής του κοινού νου: “Δυοίν κακοίν προκειμένοιν, το μη χείρον βέλτιστον” (Μεταξύ δύο κακών, το λιγότερο κακό είναι προτιμότερο) και να παραιτηθείς από κάθε κριτική στάση και ανατρεπτική δράση. Μια προτροπή – “ηθικό δίδαγμα” απομένει: βολέψου με την αθλιότητα, γιατί απ’ το κακό μπορούν να σε πάνε και στο χειρότερο!

Πως επιτυγχάνεται αυτό το προπαγανδιστικό τρικ; Με τη συστηματική υπονόμευση της ορθολογικής προσέγγισης του ιστορικού γίγνεσθαι. Με την αποσιώπηση-συγκάλυψη του γεγονότος ότι η χούντα και ο φασισμός, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, δεν είναι μεμονωμένο “συμβάν” αλλόκοτης “εκτροπής” του δημοκρατικού πολιτεύματος, ούτε “τρέλα” κάποιου διάτοντα παράφρονα (του Χίτλερ, του Παπαδόπουλου κ.ο.κ.), αλλά αποτέλεσμα της κλιμάκωσης μιας διαδικασίας αυταρχικοποίησης του συστήματος, αναγκαίας για την επίτευξη κάποιων οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών στόχων, συνδυασμένων με στυγνά κυρίαρχα συμφέροντα, διεθνή και εγχώρια. Αν αποκόψεις το αποτέλεσμα, από την κλιμάκωση εκείνης ακριβώς της διαδικασίας που οδηγεί νομοτελώς σε αυτό, αν απολυτοποιήσεις την ασυνέχεια και το μη συγκρίσιμο ιστορικών εποχών και διαδικασιών, αν αναγάγεις την ιστορική εμπειρία της έκβασης παρόμοιων διαδικασιών του παρελθόντος σε ένα απόλυτο ασυνεχές πλήρως μοναδιαίων και ασύγκριτων μεμονωμένων γεγονότων, όπου π.χ. η 7ετία συνάπτεται αποκλειστικά με το πρόσωπο ενός εξ ίσου μεμονωμένου και ανεπανάληπτου δικτάτορα (του Παπαδόπουλου), και βρίσκεις ευήκοον ους σε αυτές τις λαθροχειρίες σου, έχεις αρκετές πιθανότητες να υπονομεύσεις την ιστορική συνείδηση και αυτοσυνειδησία, την ιστορική γνώση και αυτογνωσία ανθρώπων, παθητικοποιόντας τους έναντι των δεινών που επιβάλλει το καθεστώτος, κερδίζοντας την εύνοια των ιθυνόντων γι’ αυτές τις υπηρεσίες σου. Βασικό συστατικό στοιχείο αυτής της χειραγώγησης: η αποκοπή του τυπικά-στατικά οριζόμενου συστήματος διακυβέρνησης, του εκάστοτε “πολιτεύματος” από το όλο πλέγμα των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων και συμφερόντων που αυτό εκφράζει και εξυπηρετεί, ως μορφής πολιτεύματος, δήθεν αποκομμένης από το κοινωνικοπολιτικό της περιεχόμενο, άρα, δήθεν πρόσφορης για χειρισμούς κατά το δοκούν.

Αρκεί λοιπόν να σπείρεις σύγχυση και ασάφεια, με μια παράθεση στατικά δομημένων και διαζευκτικά τοποθετημένων διπόλων που ηχούν πειστικά σε επίπεδο άμεσου εντυπωσιασμού, αναπαράγοντας στερεοτυπικά καθεστωτικά δόγματα για την εκ προοιμίου υπεροχή του κυρίαρχου καθεστώτος, της “δημοκρατίας μας” (φαλκιδευόμενης, κουτσουρευόμενης κ.ο.κ.) έναντι κάθε πιθανής εναλλακτικής αναζήτησης και διεκδίκησης.

Η ίδια η επιλογή, η διατύπωση και η αναγκαία υπόρρητη επωδός αυτής της χειραγωγικής παράθεσης των διαζευκτικών διπόλων, είναι μία: δεν σε παίρνει μικρέ ανθρωπάκο να τα βάζεις με το “δημοκρατικό” νυν καθεστώς και τα δεινά που σου επιβάλλει, καθ’ ότι 1. ο μόνος που μπορεί να αλλάξει κάτι στο καθεστώς, το μοναδικό υποκείμενο στο κοινωνικό γίγνεσθαι, δεν είσαι εσύ, δεν είναι ο λαός, είναι το ίδιο το καθεστώς, το οποίο, 2. μπορεί να σου επιβάλλει πολλά και πολύ χειρότερα!

Δεν υπάρχει αποτελεσματικότερος δρόμος για την επιβολή πλήρους εξανδραποδισμού και εξόντωσης, από τη βαθμιαία εξοικείωση του θύματος με τα εκάστοτε δεινά, με την επίκληση του φόβου για χειρότερα…

Σε αντιδιαστολή με τη δόλια χειραγώγηση των εκμεταλλευτών και των προπαγανδιστών αυλοκολάκων τους, υπάρχει και η στάση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας του αγώνα, που δίδαξε από την αρχαιότητα ο Επίκουρος:

“Κακὸν ἀvάγκη, ἀλλ’ οὐδεμία ἀvάγκη ζῆν μετὰ ἀvάγκης” (Η ανάγκη είναι κακό, αλλά δεν είναι αναγκαίο να ζούμε υπό καθεστώς ανάγκης) [Προσφώνησις, 9].

Δ. Πατέλης

ΠΗΓΗ : http://politicosdialogos.org

Μ. Σούλτς: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σε μια αξιοθρήνητη κατάσταση»

Οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ πηγαίνουν «υπερβολικά μακριά» στην πολιτική της λιτότητας, 

εκτιμά ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης Μάρτιν Σουλτς, σε συνέντευξή του που δημοσιεύει σήμερα η βελγική εφημερίδα L’ Echo.

«Όσον αφορά το εθνικό επίπεδο, έχουμε δεσμευτεί σε μια υπερβολική πολιτική λιτότητας. Το επιχείρημα ότι με τη μείωση των δημοσίων προϋπολογισμών επανέρχεται η εμπιστοσύνη των επενδυτών είναι προφανώς λανθασμένη», δηλώνει τη στιγμή που οργιάζει η συζήτηση ανάμεσα στη λιτότητα και την ανάκαμψη εν μέσω ύφεσης και μεγάλης ανεργίας στην Ευρώπη. Για τον Σουλτς, «καμιά εθνική οικονομία δεν ανορθώνεται χωρίς οικονομική ανάκαμψη με στρατηγικούς επενδυτές».

Όσον αφορά τη θέση της καγκελαρίου Μέρκελ, που υποστηρίζει την αυστηρή δημοσιονομική λιτότητα, την οποία οι Γάλλοι σοσιαλιστές κατηγορούν για “εγωιστική αδιαλλαξία”, ο Σουλτς είπε ότι “δεν μπορεί να κατηγορήσει την Άγκελα Μέρκελ ότι αποφασίζει μόνη, ενώ υπάρχουν 26 ακόμη ηγέτες γύρω από το τραπέζι “στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και ότι η Γερμανία “δεν έχει παρά μια ψήφο”.

“Ο μόνος που αντικρούει αυτή την προσέγγιση είναι ο Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος ζήτησε ένα πακέτο ανάπτυξης. Αλλά πού έμειναν τα μέτρα αυτά; Θα το επαναλάβω, στις 22 Μαΐου, ξανά, στους Ευρωπαίους ηγέτες στην προσεχή σύνοδο κορυφής”, υπόσχεται ο Σουλτς.

Όσον αφορά το ευρωπαϊκό σχέδιο στο σύνολό του ενόψει των ευρωεκλογών του 2014, ο Σουλτς λέει ότι “καταλαβαίνει τον κόσμο που είναι απογοητευμένος” και θεωρεί ότι η “Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σε μια αξιοθρήνητη κατάσταση”.

“Πρέπει να πάμε να βρούμε τους πολίτες εκεί όπου βρίσκονται. Και βρίσκονται σήμερα σε μια κατάσταση σκεπτικισμού που είναι κατανοητός: είναι η αναποτελεσματικότητα της ΕΕ, η έλλειψη διαφάνειας στις αποφάσεις, μια τρόικα που επιβάλλει μέτρα στις χώρες”, τονίζει.

“Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ποιά είναι η δημοκρατική της ευθύνη; το ΔΤΝ, ποιά είναι η δημοκρατική του ευθύνη; Πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πλέον τη λειτουργία της ΕΕ”, επισημαίνει ο Σουλτς.

Enimerwsi Gr
REBLOGGED : http://harryklynn.blogspot.gr

Γερμανικές οφειλές: Αυτοί που σφύριζαν αδιάφορα, τώρα σφυρίζουν… «κλέφτικα»!

του Νίκου Μπογιόπουλου

Πολλή… «λεβεντιά» έχει πέσει τελευταία, με αφορμή τις γερμανικές αποζημιώσεις. Ολοι αυτοί που μέχρι σήμερα δεν ήθελαν να ακούσουν κουβέντα για το ζήτημα, που το έκρυβαν κάτω από το χαλί, που θεωρούσαν περίπου «γραφικούς» όσους το κρατούσαν και το κρατούν ζωντανό, που η βασική τους σχέση με το θέμα ήταν ότι είχαν… χάσει τα σχετικά έγγραφα, παρελαύνουν τώρα μπροστά από κάμερες και μικρόφωνα για να παραστήσουν ο καθένας με τον τρόπο του τον… Πρέκα στη γνωστή ταινία.

Μέχρι και ο Βενιζέλος εμφανίστηκε να δηλώνει ότι, αν σε κάποιον χρωστάμε την ανακίνηση του ζητήματος των γερμανικών αποζημιώσεων, αυτός είναι το… ΠΑΣΟΚ!

*

Ας δούμε ποια είναι η αλήθεια, ξεκινώντας από τις οφειλές αυτές καθ’ αυτές. Οπως επανειλημμένως έχει αναφέρει το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα»,

«η Γερμανία μάς οφείλει:

1. 7,160 δισ. δολάρια (σ.σ. του 1938) που μας επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) για τις καταστροφές που προξένησαν τα γερμανικά στρατεύματα στην οικονομική υποδομή της χώρας μας.

2. 3,5 δισ. δολάρια (σ.σ. του 1938) από το δάνειο που οι κατοχικές δυνάμεις υποχρέωσαν τη χώρα μας να τους παράσχει, πέραν των εξόδων συντήρησης των κατοχικών στρατευμάτων.

Επιπλέον, οφείλουν στην Ελλάδα:

α) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που αφαίρεσαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής από τα μουσεία μας και τους αρχαιολογικούς χώρους, καθώς και β) τις αποζημιώσεις προς τα θύματα των θηριωδιών των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής εις βάρος των κατοίκων 100 περίπου ολοκαυτωμάτων (πόλεων και χωριών), αλλά και γενικότερα σε βάρος του άμαχου πληθυσμού. Με διάφορους χειρισμούς, η Γερμανία έχει κατορθώσει να αναβάλει την εκπλήρωση αυτών των υποχρεώσεών της μέχρι τη σύναψη οριστικής συνθήκης ειρήνης (2+4) στη Μόσχα το 1990. Από τότε όμως πέρασαν δύο δεκαετίες και η μεν Γερμανία δεν εννοεί να εξοφλήσει το χρέος της, οι δε ελληνικές κυβερνήσεις δεν τολμούν να αξιώσουν την εξόφλησή τους».

Αυτά τόνιζε και τονίζει, δεκαετίες τώρα, το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα». Σημειώνοντας, παράλληλα, ότι οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, όσον αφορά τις καταστροφές στην οικονομική υποδομή της χώρας και το κατοχικό δάνειο, έχουν υπολογιστεί με αγοραστική αξία δολαρίου του 1938. Πράγμα που σημαίνει ότι το ύψος των οφειλών ξεπερνά σε σημερινές τιμές τα 162 δισ. ευρώ, χωρίς τους τόκους.

(Ανακοίνωση «Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα», 26.11.2010).

***

Τι έκανε για όλα αυτά επί δεκαετίες το ελληνικό κράτος των «Πλαστήρων», των «Παπάγων», των «Μητσοτάκηδων», των «Καραμανλήδων» και των «Παπανδρέου» είναι γνωστό. Περιγράφεται με μια λέξη: Τίποτα!

Είναι πασίγνωστο: Επί εφτά δεκαετίες από τις σφαγές, το κράτος και οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας, στο πλαίσιο της ταξικής κολεγιάς τους με Αγγλους, Γάλλους, Γερμανούς και Πορτογάλους κεφαλαιοκράτες, σφύριζαν αδιάφορα και ποτέ – μα ποτέ – δεν διεκδίκησαν ουσιαστικά τις αποζημιώσεις.

Να, όμως, που το τελευταίο διάστημα αλλάξανε σκοπό, και ενώ μέχρι σήμερα σφυρίζανε αδιάφορα, τώρα έχουν αρχίσει να σφυρίζουν… «κλέφτικα» και «λεβέντικα»!

Ποια είναι, όμως, η αλήθεια;

Η υπόθεση, σε αυτήν την τρέχουσα φάση της, έχει ως εξής:

Πριν από τρία χρόνια, ήρθε η δικαίωση των κατοίκων του Διστόμου από τον ιταλικό Αρειο Πάγο, στον οποίο προσέφυγαν οι Διστομίτες, διεκδικώντας αποζημιώσεις για τις θηριωδίες των ναζί.

Αλλά, γιατί οι κάτοικοι του Διστόμου αναγκάστηκαν να αναζητήσουν το δίκιο τους στην… Ιταλία;

Για τον πολύ απλό λόγο ότι η εκτέλεση ανάλογων θετικών αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων τορπιλίστηκε, «πάγωσε» και απαγορεύτηκε (!) στην Ελλάδα μετά από παρέμβαση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και των αρμοδίων υπουργών του επί της Δικαιοσύνης, με τη σιωπηρή στήριξη των προυχόντων της ΝΔ.

Και ενώ αυτή ήταν η «πολιτεία» του ΠΑΣΟΚ γύρω από το θέμα, μόλις η Γερμανία προσέφυγε στη Χάγη κατά της απόφασης του ιταλικού Αρείου Πάγου, η κυβέρνηση Παπανδρέου, το Γενάρη του 2011, δήλωσε για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης ότι θα παραβρεθεί ως «συμπαραστάτης» των Διστομιτών στο δικαστήριο της Χάγης, «ξεχνώντας» ότι επρόκειτο για μια υπόθεση που η ίδια είχε ναρκοθετήσει στο εσωτερικό της Ελλάδας!

*

Αν, λοιπόν, οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ και της τρικομματικής κυβέρνησης, στην οποία συμμετέχουν, αναζητούν «κλέη» για την ανδρεία και τον πατριωτισμό τους γύρω από μια υπόθεση που έχει «ξεχαστεί» και ξεπουληθεί όσο λίγες, θα πρέπει να μας εξηγήσουν τι έγινε μέχρι να φτάσει το θέμα στη Χάγη (μέσω… Ιταλίας).

Δηλαδή να μας πουν:

Πρώτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, αντί να «συμπαρίστανται» στη Χάγη, δεν έδωσαν – εδώ, στην Αθήνα – μια εντολή στον υπουργό τους της Δικαιοσύνης να επιτρέψει, ήδη από το 1997, την εφαρμογή της «παγωμένης» απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς (137/1997), το οποίο, μετά από προσφυγή των Διστομιτών, υποχρέωνε το γερμανικό δημόσιο να καταβάλει αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων;

Δεύτερον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους, οι πρωθυπουργοί τους, ενώ το Δικαστήριο της Λιβαδειάς με την απόφασή του αποδέχθηκε το αίτημα των συγγενών των θυμάτων και τους επιδίκασε αποζημίωση ύψους εννέα δισ. δραχμών, ενώ ο Αρειος Πάγος απέρριψε την προσφυγή της Γερμανίας και με την 1357/99 απόφασή του αποφάνθηκε υπέρ της βασιμότητας του δικανικού σκεπτικού του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, ενώ το Πρωτοδικείο Αθηνών δικαίωσε τους συγγενείς των θυμάτων που προσέφυγαν με αίτημα την αναγκαστική εκτέλεση της απόφασης εις βάρος του Ινστιτούτου «Γκαίτε» και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής και απέρριψε το γερμανικό αίτημα ανακοπής, εντούτοις το ελληνικό υπουργείο Δικαιοσύνης αρνήθηκε να εκδώσει την απαιτούμενη από το άρθρο 923 του ΚΠΔ εξουσιοδότηση για εκτέλεση δικαστικής απόφασης έναντι τρίτου κράτους;

Τρίτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, δεν έδωσαν εντολή στο υπουργείο Δικαιοσύνης να εφαρμοστεί η απόφαση του Αρείου Πάγου (12/2000), με την οποία απορρίπτονταν οι γερμανικές αιτιάσεις περί ετεροδικίας και κατέστη αμετάκλητη, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς με την οποία επιβαλλόταν η δήμευση περιουσίας του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα;

Τέταρτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, συνεχίζουν επί 15 και παραπάνω χρόνια να κρατούν «ανενεργή» την εκτέλεση των αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων;

Πέμπτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους και οι πρωθυπουργοί τους, δε διαμόρφωσαν το κατάλληλο νομικό πλαίσιο και δεν προχώρησαν σε αναπομπή της υπόθεσης στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, όταν η Γερμανία κατάφερε τελικά – με το ελληνικό κράτος να κάνει τα στραβά μάτια – και πέτυχε την ιταμή απόφαση που αναγνωρίζει δικαίωμα ετεροδικίας στους σφαγείς του ελληνικού λαού; Γιατί δεν διαμόρφωσαν το νομικό πλαίσιο, ώστε να εφαρμοστούν οι αποφάσεις δικαίωσης των Διστομιτών, αλλά, αντίθετα, επέτρεψαν το μεν Εφετείο Αθηνών και ο Αρειος Πάγος να κάνει δεκτή με μεταγενέστερη απόφαση (36/2002) την προσφυγή της Γερμανίας για ακύρωση της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, το δε Συμβούλιο της Επικρατείας, στο οποίο προσέφυγαν οι κάτοικοι του Διστόμου να αποφαίνεται ότι η πράξη του υπουργού Δικαιοσύνης είναι κυριαρχική πράξη της Πολιτείας που δεν υπόκειται σε «κυριαρχικό έλεγχο»;

Εκτον, γιατί το κράτος τους, οι κυβερνήσεις τους, οι πρωθυπουργοί τους, όχι μόνο δεν έθεσαν τις οφειλές σε διακρατικό επίπεδο αλλά έφεραν τα πράγματα σε τέτοια κατάσταση, ώστε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (για το οποίο μάλιστα… πανηγυρίζουν), πατώντας πάνω στις ελληνικές αποφάσεις να δικαιώνει όχι τους Διστομίτες, αλλά τη Γερμανία (σ.σ.: πράγμα για το ποίο δεν είχαμε καμία αμφιβολία…), κρίνοντας παράνομες τις αποφάσεις ιταλικών δικαστηρίων για αναγκαστική κατάσχεση σε περιουσία του γερμανικού δημοσίου υπέρ των θυμάτων, με το αιτιολογικό της… ετεροδικίας και της ασυλίας της Γερμανίας;

*

Συμπέρασμα:

Λίγα πράγματα είναι τόσο ντροπιαστικά όσο η προσποιητή λεβεντιά. Λίγα πράγματα είναι τόσο ανάξια όσο η κάλπικη αντρειοσύνη. Λίγα πράγματα είναι τόσο θλιβερά όσο ο κορδακισμός εκείνων που θέλουν να μετρούν σαν μπόι τον ψοφοδεή ίσκιο τους.

Και πραγματικά:

Λίγα πράγματα είναι τόσο απεχθή όσο το να παρακολουθείς τους γλοιώδεις γλείφτες και τους αυλοκόλακες που κοψομεσιάστηκαν, με αφορμή την παραπομπή της υπόθεσης του Διστόμου στη Χάγη, να επιδαψιλεύουν ύμνους και να απαγγέλλουν θούριους για τη «γενναιότητα» των εξόφθαλμα «γυμνών βασιλέων» που υπηρετούν.

rizospastis.gr

REBLOGGED : http://papaioannou-giannis.net

ΕΥΡΩ 'Η ΔΡΑΧΜΗ: ΜΙΑ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΦΑΛΜΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Δύο βασικές τάσεις αναπτύχθηκαν στη διάρκεια της κρίσης απέναντι στο ευρώ και την ΕΕ (με διάφορες επί μέρους παραλλαγές):

- κάνουμε ότι μας λένε, για να μείνουμε στο ευρώ

- φεύγουμε από το ευρώ, για να μην κάνουμε ότι μας λένε

Αμφότερες αντανακλούν την προσπάθεια των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων να αποφύγουν, όχι να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της χώρας. Αμφότερες παραπλανούν ως προς την ουσία του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε. Εκφράζουν βαθειά ηττοπάθεια, υποβόσκοντα ρεύματα εθνικής μειονεξίας, επαρχιωτισμού και ραγιαδισμού ακόμα, που διατρέχουν κοινωνικό σώμα, πολιτική τάξη και«διανοούμενους», από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Βαθειά έλλειψη εκτίμησης στις δυνατότητες του ελληνικού και όλων των ευρωπαϊκών λαών να αντισταθούν στον επελαύνοντα «χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό». Στη συζήτηση αντανακλάται επίσης η εξαιρετικά επικίνδυνη έλλειψη οποιασδήποτε σοβαρότητας που χαρακτηρίζει τη δημόσια ζωή της Ελλάδας.

Περί σοβαρότητος

Το τελευταίο διάστημα απευθύνθηκα σε αρκετούς οικονομολόγους σε Ελλάδα και Κύπρο για να πληροφορηθώ διάφορες λεπτομέρειες κρίσιμης σημασίας για τη λειτουργία της ΕΚΤ και της ΕΕ, τις δικές τους δυνατότητες και τις δικές μας σε περίπτωση «μπρα-ντε-φερ». Διαπίστωσα έντρομος αυτό που είχα διαπιστώσει επανειλημμένα στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής με τον οποίο ασχολήθηκα επαγγελματικά πολλά χρόνια. Είτε πρόκειται για το ευρώ, είτε για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα, ο καθένας στην Ελλάδα λέει κυριολεκτικά ότι του κατεβαίνει στο κεφάλι, συνήθως ότι φαίνεται χρήσιμο να πει, ιδίως οι πολιτικοί. Το ελληνικό κράτος, σε επίπεδο Πρωθυπουργού, βασικών Υπουργών, των υπηρεσιών ασφαλείας κλπ, όπως και οι κομματικές ηγεσίες, λειτουργούν πολύ χειρότερα από το ΙΚΑ. Κι αν από σύμπτωση, υπάρχει κάποιος που επιμένει στη σοβαρότητα και επιστημονική γνώση, το «σύστημα» γενικευμένης αναξιοκρατίας και «κολλητών» τον θεωρεί επικίνδυνο και τον απομονώνει. Προσωπικά, απορώ πως υπάρχει ακόμα ελληνικό κράτος, έστω και υπό την παρούσα, ημιθανή κατάσταση.

Γι’ αυτό είναι κρίσιμης, εθνικής σημασίας, θα κρίνει ενδεχομένως την ίδια τους την επιβίωση, τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ, ή ομάδες ανεξάρτητων διανοουμένων-επιστημόνων, να καταρτίσουν επειγόντως σοβαρές μελέτες για το θέμα της ΕΚΤ, της ρευστότητας κλπ., διάφορα σενάρια,γιατί πολύ συζητάμε εν Ελλάδι περί σχεδίων Α’ και Β’, φοβούμαι όμως ότι οι μόνοι που έχουν πραγματικά σχέδια και Α’ και Β’ και πολλά περισσότερα είναι η Μέρκελ, το ΔΝΤ, οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η ΕΚΤ, η Goldman Sachs κλπ.

Ας χρησιμεύσει σε κάτι η πρόσφατη κυπριακή τραγωδία, όταν όλο το πολιτικό-τεχνοκρατικό προσωπικό (πλην των συνεργασθέντων στο έγκλημα)πιάστηκε σε βαθύτατο ύπνο και επιχειρεί τώρα, ως ζαλισμένο κοτόπουλο, να αντισταθεί,χωρίς να το πολυκαταφέρνει, στην ισχυρότερη επίθεση που δέχεται το κυπριακό κράτος και οι Ελληνοκύπριοι στην ιστορία τους, χωρίς καλά-καλά να καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Η Κύπρος απέδειξε επίσης ότι ήταν αφελείς οι εκτιμήσεις όσων στελεχών στην Ελλάδα εκτιμούσαν ότι πάει, τελείωσε, με το πρώτο θα υποχωρήσει η Μέρκελ, χρειαζόμαστε μόνο σχέδιο Α. Στον πιθανώς περιορισμένο πλέον χρόνο που απομένει έως μια πιθανή σύγκρουση Ελλάδας και πιστωτών, οφείλει να γίνει τεράστια προσπάθεια σε τεχνοκρατικό, εσωτερικό και διεθνές πολιτικό επίπεδο για να μη διαλυθεί η χώρα πηγαίνοντας στην αναπόφευκτη σύγκρουση. Το παρόν επίπεδο ετοιμασίας πόρρω απέχει από το ελάχιστο αναγκαίο για τέτοια σύγκρουση. Σε τέτοιο ζήτημα δεν επιτρέπονται εξωραϊσμοί και σαχλαμαροειδείς δικαιολογίες. Η σύγκρουση πρέπει να γίνει, γιατί αλλοιώς θα πεθάνουμε ως λαός, αλλά με την καλύτερη δυνατή προετοιμασία.

Προϋποθέσεις «σχεδίου Α»

α) ύπαρξη σχεδίου Β και αποφασιστικότητας να εφαρμοσθεί αν δεν πετύχει το Α

β) αποφασισμένη ηγεσία και αποφασισμένος λαός, με ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους, για να φτάσουν, αν χρειαστεί, ακόμα και σε εισαγωγή διοικητικής οικονομίας έκτακτης ανάγκης πολεμικής περιόδου, αυτής δηλαδή που θα εφήρμοζε η χώρα σε περίπτωση μαζικής στρατιωτικής εισβολής

γ) ανάπτυξη από τώρα οικονομικών μορφών αλληλέγγυας-συνεταιριστικής οικονομίας και δικτύων επιβίωσης του πληθυσμού

δ) τεράστια πανευρωπαϊκή πολιτική καμπάνια, εξάντληση κάθε δυνατότητας οικοδόμησης διεθνών συμμαχιών

Τρία (σωστά αλλά παραπλανητικά!) επιχειρήματα κατά του ευρώ

1. Η συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ, η απαγόρευση υποτίμησης και η όλη οικονομική δομή του Μάαστριχτ πλήττουν την ελληνική οικονομία

Απολύτως ορθό ως μακροχρόνια τάση. Αν μπορούσαμε να πάμε σε κατάσταση«κανονικού» έθνους-κράτους με δυνατότητα υποτίμησης, αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει στην οικονομική ανόρθωση.

Δυστυχώς όμως, δεν είναι αυτό το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε πλέον. Η επίθεση κατά της ελληνικής οικονομίας, και ευρύτερα, του πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας, δεν χρησιμοποιεί τη συναλλαγματική ισοτιμία,ούτε κάποιους κανόνες του Μάαστριχτ. Χρησιμοποιεί το μη βιώσιμο χρέος, που θα γίνει πολλαπλασίως μη βιώσιμο σε συνθήκες εθνικού νομίσματος, τις αποικιοκρατικού χαρακτήρα δεσμεύσεις των Δανειακών Συμβάσεων που υπογράψαμε και την άρνηση χρηματοδότησης από τις «αγορές». Κανένα από αυτά δεν θα λύσει η έξοδος από το ευρώ, ιδίως σε συνθήκες μείζονος εσωτερικής και διεθνούς σύγκρουσης που θα προσθέσει ασφαλώς καθεαυτή μεγάλο οικονομικό κόστος. Υπάρχουν επίσης περίπλοκα νομικά-πολιτικά προβλήματα γύρω από τη συμμετοχή στην ίδια την ΕΕ σε μια τέτοια περίπτωση. Ενώ δικαιολογείται η πιο μεγάλη επιφύλαξη για τις ικανότητες ενός κράτους που δεν μπορεί να τρυπήσει μια λακκούβα σε ένα δρόμο να εισάγει ταχέως και συγκρουσιακά εθνικό νόμισμα. (Αφήνουμε εδώ σημαντικές γεωπολιτικές διαστάσεις)

Προφανώς το ευρώ είναι κακό νόμισμα. Δεν συζητάμε όμως να μπούμε,αλλά πώς να βγούμε. Ευκολότατο να μη βγάλεις την οδοντόκρεμα από το σωληνάριο, άντε όμως να τη ξαναβάλεις μέσα. Το 1999 είχαμε διάφορες επιλογές. Δεν έχουμε τις ίδιες το 2013.

2. Eurogroup/ΕΕ μας καταστρέφουν

Απολύτως ορθό. Μόνο που οι αποφάσεις τους είναι ομόφωνες και φέρουν, φαρδιές-πλατιές, τις υπογραφές των ελληνικών κυβερνήσεων! ‘Ελληνες Πρωθυπουργοί και Υπουργοί ανέλαβαν για λογαριασμό της χώρας την πλήρη ευθύνη για την κατάσταση στην οποία βρέθηκε το 2009-10 με τεράστιες οικονομικές,πολιτικές και νομικές συνέπειες (και οι δηλώσεις αυτές θα εμφανισθούν ασφαλώς σε οποιαδήποτε διεθνή δικαστική διαμάχη αύριο με τους πιστωτές).

Καλό είναι να κατηγορούμε τη Μέρκελ, αλλά είναι κυρίως δουλειά των ελληνικών κυβερνήσεων να υπερασπίζονται τον ελληνικό λαό. ‘Όχι μόνο δεν το έπραξαν, αλλά ανέλαβαν την ευθύνη, την «ιδιοκτησία» των (Οργουελικής εμπνεύσεως) «προγραμμάτων σωτηρίας». Στο κάτω-κάτω της γραφής, θα μπορούσαν να πουν «δεν συμφωνούμε, είμαστε μικρή χώρα, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλοιώς, θα εφαρμόσουμε όσα λέτε, αλλά έχετε την ευθύνη για ότι συμβεί».

3. Αν πούμε όχι, θα μας κόψουν τη χρηματοδότηση και θα μας πετάξουν έξω

Αυτό είναι το επιχείρημα που αποκαλύπτει καλύτερα το βάθος της ηττοπάθειας και έλλειψης εθνικής αυτοεκτίμησης. Το αν μπορούν να το κάνουν δεν έχει να κάνει μόνο με το καταστατικό της ΕΚΤ, αλλά και με την πολιτική ατμόσφαιρα στην Ευρώπη. Σε μια χώρα που έχει ασμένως αποδεχθεί τον ρόλο διεφθαρμένου,τεμπέλη μπαταχτζή (ή του κακόφημου πλυντήριου μαφιόζων για την Κύπρο), ασφαλώς μπορούν να το κάνουν. Γι’ αυτό συνιστά «έγκλημα» ότι και οι πολιτικές δυνάμεις που αντιτίθενται στο Μνημόνιο κάνουν πολιτική κυρίως εντός και όχι εκτός της χώρας κι όταν πάνε εκτός δεν την κάνουνε καλά.

Ας υποθέσουμε όμως ότι το επιχείρημα είναι σωστό. Γιατί δεν είναι προτιμότερο να αναλάβουν αυτοί την πρωτοβουλία και ευθύνη διάλυσης της ευρωζώνης; Γιατί πρέπει να φύγουμε εμείς, με τη σημαία της δραχμής; Φεύγοντας από το ευρώ ή/και την ΕΕ δεν θα παύσουμε να αντιμετωπίζουμε τη συνασπισμένη δύναμη των «αγορών» και των γεωπολιτικών δυνάμεων πίσω τους. Ο τρόπος που θέτουμε το ζήτημά έχει μεγάλη σημασία για τη δυνατότητα συμμαχίας των ευρωπαϊκών λαών. Η δική μας δουλειά είναι να δώσουμε τον αγώνα εν ονόματι της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και κατά του «τραπεζικού ολοκληρωτισμού», όχι εν ονόματι μιας σχεδόν ανέφικτης «εθνικής αυτάρκειας», που θα την επιλέγαμε μόνο ως λύση ύστατης ανάγκης επιβίωσης. Γιατί, προτού φύγουμε, δεν χρησιμοποιούμε το σύνολο των σπουδαίων πολιτικών και θεσμικών εργαλείων που παρέχει η συμμετοχή στην ΕΕ,γιατί δεν αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας ως ισότιμο μέλος και όχι ως κουτσαβάκη που τούκαναν τιμή να τον δεχτούνε «στα σαλόνια τους» οι Ευρωπαίοι;

Δυστυχώς, αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε όπως πορευόμαστε, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, και θα φύγουμε και θα το κάνουμε με τους χειρότερους δυνατούς όρους. Ο χρόνος τελειώνει.

konstantakopoulos.blogspot.com

Επίκαιρα, 7.4.2013

ΠΗΓΗ : http://www.konstantakopoulos.blogspot.gr

"ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ" ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΦΕΙΛΕΤΕΣ

Αναζητείται στρατόπεδο, για κέντρο κράτησης κρατουμένων για οικονομικές υποθέσεις

Επιβεβαίωσε σήμερα το υπουργείο Δικαιοσύνης, στη Βουλή, δια του υφυπουργού Κώστα Καραγκούνη, ότι αναζητείται στρατόπεδο στην Αττική για την κάλυψη αναγκών κράτησης.

“Μέσα στις αγροτικές φυλακές θα δημιουργηθούν οι νέες ήπιες δομές που θα μεταφερθούν οι κρατούμενοι χαμηλής παραβατικότητας που εκτίουν ποινή μέχρι 2 ετών” τόνισε ο υφυπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Καραγκούνης μιλώντας στη Βουλή.

Όπως επεσήμανε μέχρι να δημιουργηθούν αυτές οι ήπιες δομές το υπουργείο ψάχνει προκειμένου να διαμορφώσει άλλους χώρους, ανάμεσα σε αυτούς και στρατόπεδα στην Αττική.

Μάλιστα μιλώντας στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες ανέφερε, ως παράδειγμα δομή που υπάρχει στην Κασσάνδρα, η οποία έχει κατασκευαστεί για τοξικομανείς και είναι κλειστή. «Θέλουμε να την ανοίξουμε να δούμε αν μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε για προσωρινή φύλαξη», δήλωσε ο υφυπουργός Δικαιοσύνης.

Πέραν αυτών ο κ. Καραγκούνης ανέφερε πως το 67% του πληθυσμού των φυλακών είναι αλλοδαποί, λόγω του πολύ υψηλού ποσοστού λαθρομετανάστευσης στη χώρα μας. “Εάν δεν τους είχαμε τότε οι φυλακές θα έφταναν και θα περίσσευαν για τους Έλληνες κρατουμένους” και συμπλήρωσε πως γίνονται διαπραγματεύσεις με τον Αλβανό ομόλογό του προκειμένου οι Αλβανοί κρατούμενοι να μεταφέρονται από τα ελληνικά στα αλβανικά σωφρονιστικά καταστήματα. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα απαιτείται η συγκατάθεση του κρατούμενου.

Πηγή: http://www.skai.gr

REBLOGGED : http://papaioannou-giannis.net

Γενικός Εισαγγελέας Κύπρου: Απαιτείται κύρωση του μνημονίου από τη Βουλή!

Ανησυχία στην κυβέρνηση προκαλεί η γνωμάτευση του Γενικού Εισαγγελέα, για κύρωση του μνημονίου από τη Βουλή

Έντονη ανησυχία έχει προκαλέσει στην κυπριακή κυβέρνηση η γνωμάτευση του Γενικού Εισαγγελέα, Πέτρου Κληρίδη, ότι το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση πρέπει, για να έχουν ισχύ, να εγκριθούν από την Βουλή.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Χρίστος Στυλιανίδης με διακριτικό, αλλά εμφανή τρόπο, δεν έκρυψε σήμερα τις ανησυχίες της κυβέρνησης για την πιθανότητα ν’ αναγκαστεί η κυβέρνηση να προωθήσει το μνημόνιο στη Βουλή.

Η πρόσφατη εμπειρία της καταψήφισης του οριζόντιου κουρέματος από το κυπριακό κοινοβούλιο στις 19 Μαρτίου, και η κατάληξη σε βαθύ κάθετο κούρεμα και resolution των δύο τραπεζών μετά τη θυμωμένη αντίδραση των νομοθετών στις αποφάσεις του Eurogroup, δημιουργούν ανησυχίες σε υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη, ότι η εμπλοκή του κοινοβουλίου στη διαδικασία εμπεριέχει κινδύνους.

Το προεδρικό δεν αποκλείει τη δημιουργία αντιμνημονιακού μετώπου που θα δυσκολέψει τις προσπάθειες προώθησης μνημονιακών νομοσχεδίων, δημιουργώντας παράλληλα ενδοκομματικούς τριγμούς, σε κόμματα που στηρίζουν το Νίκο Αναστασιάδη.

Ο κ. Στυλιανίδης εξήγησε, μιλώντας στο κρατικό ραδιόφωνο, ότι δεν είναι δυνατό η δανειακή σύμβαση της Κύπρου να επικυρώνεται από κοινοβούλια κρατών μελών της Ευρωζώνης και την ίδια ώρα το κυπριακό νομοθετικό σώμα να την απορρίπτει ή να προβαίνει σε τροποποιήσεις.

«Πέραν από κανονισμούς και πλαίσιο, αυτό που προέχει για όλους μας είναι η πολιτική στάση απέναντι στο συγκεκριμένο γεγονός. Και έχει σημασία πως αντιδρά ο καθένας προσωπικά και το κάθε κόμμα, απέναντι σε αυτή την ιστορική ευθύνη.

Υπάρχει μία δανειακή σύμβαση που έχει εγκριθεί από το Eurogroup, φαίνεται ότι τα σημαντικά εθνικά κοινοβούλια θα την υιοθετήσουν και τίθεται τώρα τι θα κάνει η κυπριακή Βουλή. Ευελπιστώ ότι οι νομοθέτες εν τη σοφία τους θ’ αναλάβουν την ιστορική ευθύνη. Και έχω αυτή την προσδοκία», σημείωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Ο κ. Στυλιανίδης υπέδειξε στη συνέχεια ότι «όλοι θα πρέπει να γνωρίζουν τι σημαίνει μία δανειακή σύμβαση μέσα από την οποία αποφύγαμε μία άτακτη χρεοκοπία και τι εικόνα θα δώσουμε στους δανειστές μας. Αυτά τα στοιχεία θα πρέπει να τα λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη. Η κυβέρνηση έχει πάρει τις αποφάσεις της και γνωρίζει ότι το όλο ζήτημα έχει πάρει οδυνηρές διαστάσεις. Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλη διέξοδος».

Επεσήμανε ακόμη ότι «όποιος είναι έτοιμος να καταψηφίσει τη δανειακή σύμβαση θα πρέπει την ίδια ώρα ν’ αντιπροτείνει που θα βρεθούν αυτά τα Euro10 δισ. Θα πρέπει επίσης να αντιπροτείνει πως θ’ αντιμετωπίσουμε τις επόμενες μέρες θέματα πληρωμής μισθών και συντάξεων και πως θ’ αντιμετωπίσουμε το σάλο που θα προκληθεί παγκοσμίως και κυρίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε ένα ενδεχόμενο απόρριψης της δανειακής σύμβασης».

Διευκρίνισε ότι η κυβέρνηση, μετά την έκδοση της γνωμάτευσης του Γενικού Εισαγγελέα, δεν έχει εκλογή από το να κινηθεί μέσα στο πλαίσιο της νομιμότητας.

Πηγη

ΑΠΟ : http://papaioannou-giannis.net

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΛΑΒΔΙΩΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ (ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ)

Πρόγραμμα Εξόδου από το Ευρώ

Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο που να παραλληλίζει πλήρως το θεσμό του ενιαίου νομίσματος της Ευρωζώνης, στην οποία ένας αριθμός ανεξάρτητων κρατών-εθνών έχουν κοινό συμβολικό νόμισμα (fiat currency) και μία κοινή υπέρ-εθνική Κεντρική Τράπεζα που έχει το μονοπώλιο της έκδοσης του ενιαίου νομίσματος και της χάραξης της νομισματικής πολιτικής.

Επιπροσθέτως, η Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) στις διατάξεις της οποίας θεμελιώθηκε η οικονομική και νομισματική ένωση (ΟΝΕ) δεν καθόρισε κανένα πλαίσιο εξόδου ενός κράτους-μέλους από την Ευρωζώνη. Η Συνθήκη, επιπλέον, δεν εμπεριείχε καμία αναφορά στο εμφανές γεγονός ότι με την ένταξη στην Ευρωζώνη τα κράτη παραχωρούσαν κυριαρχικά δικαιώματα της
ανεξάρτητης οικονομικής δράσης που κατείχαν πριν την ένταξη. Το κείμενο της Συνθήκης δεν έλεγε τίποτε γύρω από τις αρχές στις οποίες θα παραχωρηθούν αυτά τα κυριαρχικά δικαιώματα και πως αυτές θα τις ασκήσουν. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ στη πραγματικότητα ήταν ένα μισοτελειωμένο σπίτι από την αρχή και παρέμεινε μισοτελειωμένο μετά από μια εικοσαετία, και ως φυσικό άρχισε να καταρρέει μέσα στη θύελλα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, διότι ποτέ δεν επετεύχθη η δημοσιονομική ομοσπονδία και πολιτική ένωση των κρατών – μελών.

Και το ποιο επώδυνο, η Συνθήκη απαγόρευε απολύτως την «απ’ ευθείας» πρόσβαση της πίστωσης και της χρηματοδότησης από την υπερεθνική Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) στις εθνικές κυβερνήσεις των κρατών-μελών σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Όμως, όταν ένα κράτος-έθνος δεν μπορεί να εκδώσει το δικό του εθνικό νόμισμα αυτό δεν έχει καμία δύναμη να καθορίσει μια ανεξάρτητη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική και ως φυσική συνέπεια μετατρέπεται σε μια αποικία ενός ιμπεριαλιστικού συστήματος που οι κατευθυντήριες γραμμές και ντιρεκτίβες δίνονται από την μητρόπολιν. Όταν απολεσθεί η δύναμη ενός κράτους να καθορίζει την δική του νομισματική και δημοσιονομική πολιτική χάνεται μαζί και η δυνατότητα του καθορισμού της αποτελεσματικής ζήτησης, της παραγωγής και της απασχόλησης του εργατικού δυναμικού της χώρας. Κι αυτό ακριβώς συνέβη στις χώρες -μέλη της περιφέρειας της Ευρωζώνης, τις ονομαζόμενες PIIGS, που οδηγήθηκαν σε βαθιά κρίση χρέους, με πρώτο θύμα την Ελλάδα, η οποία βιώνει την μεγαλύτερη οικονομική συντριβή στην σύγχρονη ιστορία της.

Για όλες τις χώρες της περιφέρειας, παραμονή στην Ευρωζώνη σημαίνει συνεχιζόμενη οικονομική δυσπραγία και κοινωνική εξαθλίωση, συνοδευόμενη, ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ελλάδος, από το αναπόφευκτο της de jure χρεοκοπίας. Γι αυτό, πριν προλάβει η θηλιά του ευρώ στο λαιμό της ελληνικής κοινωνίας να της προκαλέσει ασφυξία με τις επιμηκύνσεις των δανείων που εκτείνονται πέραν των φυσικών ορίων της επίγειας ανθρώπινης ζωής, πρέπει οικειοθελώς να αποχωρίσουμε από την Ευρωζώνη όσο το δυνατόν συντομότερα. Η έξοδος από το ευρώ δίνει την προοπτική της ανάκαμψης και της ανασυγκρότησης της οικονομίας. Και μαζί, την ελευθερία
να διαμορφώσουν οι πολίτες τις τύχες τους πάνω σε μια νέα βάση. Η ελευθερία όμως χρειάζεται τόλμη και πίστη αναφέρει ο ποιητής και η νέα βάση προϋποθέτει την αλλαγή νοοτροπίας - κάτι που απαιτεί χρόνο – από την νωχελικότητα και την ανευθυνότητα, στη ζωτικότητα και την παραγωγικότητα, που αποτελούν συντελεστές μιας σταθερής επανεκκίνησης, θεμελιωμένης στην αναγέννηση της βιομηχανίας, της εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου, και την ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας, με τελικό στόχο την αυτάρκεια. Τότε μόνο η χώρα μας θα πετύχει
σταδιακά και με επίπονες προσπάθειες τον απεγκλωβισμό της από τον υπέρμετρο δανεισμό και την επίτευξη δημιουργίας πλεονάσματος και, θα διατηρήσει την εθνική της κυριαρχία.

Ποιο οικονομικό πρόγραμμα και τι μέτρα πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει τους πρώτους έξι μήνες πριν από την έξοδό της από το ευρώ, ούτως ώστε το πρόγραμμα εξόδου να είναι επιτυχές, θα προσπαθήσει να απαντήσει η ανάλυση που ακολουθεί.

ΤΟ VIDEO ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ – ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΤΗΣ "ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ", ΣΤΙΣ 22-03-2013, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

Δείτε στο βίντεο την πρώτη και ιδιαιτέρως σημαντική εκδήλωση, την οποία διοργάνωσε ο σύλλογός μας “ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ”, στο αμφιθέατρο τού Δημαρχιακού Μεγάρου τού Δήμου Σαρωνικού στα Καλύβια Αττικής, για το πλέον φλέγον ζήτημα, που απασχολεί τον ελληνικό και (πλέον) τον κυπριακό λαό: Την πολιτική τών μνημονίων.

Ομιλητές ήταν οι: α) Σπύρος Λαβδιώτης (οικονομολόγος), β) Παναγιώτης Ήφαιστος (καθηγητής τού Πανεπιστημίου Πειραιώς – Τομέας Διεθνών Σχέσεων) και γ) Simone Le Baron (γλωσσολόγος και εμπνευστής τής ιδέας τού νεοφιλελληνισμού).

Μετά τις ομιλίες ακολούθησαν ερωτήσεις τού κοινού και δόθηκαν, μεταξύ πολλών άλλων, απαντήσεις στα ακόλουθα ζητήματα: α) Τα αίτια, που οδήγησαν στη θανάσιμη μέγγενη των μνημονίων, β) Οι τραγικές συνέπειες τής πολιτικής τών μνημονίων, γ) Το νομικό καθεστώς τής Τράπεζας τής Ελλάδας, δ) Τί πρέπει να κάνουν η Ελλάδα και η Κύπρος για να διασωθούν, ε) Ευρώ ή δραχμή, στ) Οι πλάνες και οι συγχύσεις περί τών εννοιών τού διεθνισμού, τού ευρωπαϊσμού, τού πατριωτισμού, τού εθνικισμού και πώς αυτές οι πλάνες οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα τη χώρα μας, καθώς και άλλες χώρες τής Ευρώπης και ζ) Πώς μπορεί να υπάρξει γνήσια δημοκρατία στη χώρα μας.

ΠΗΓΗ : http://enotitasaronikou.wordpress.com

Μπογιόπουλος σε Παπαρήγα: Συμμαχούμε μόνο με τον εαυτό μας - Όταν οι άλλοι διαμαρτύρονταν, εμείς φεύγαμε

Άρχισαν οι εσωκομματικοί «τριγμοί» στο ΚΚΕ εν όψει του συνεδρίου του κόμματος, καθώς σε άρθρο του που δημοσίευσε χθες ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος εκφράζει έντονες διαφωνίες με την επίσημη γραμμή του κόμματος.

Ανοιχτά αμφισβητεί την πολιτική της Αλέκας Παπαρήγα ο γνωστός δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος, ο οποίος με άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» κατηγορεί το ΚΚΕ για αδράνεια απέναντι στις εξελίξεις στην Ελλάδα του μνημονίου, ενώ σχολιάζει «ότι η πολιτική του κόμματος που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται» δεν είναι λαϊκή συσπείρωση, αλλά «συμμαχία μόνο με τον εαυτό μας».

Παράλληλα, ο κ. Μπογιόπουλος αναφέρεται και στην παρουσία του ΚΚΕ στις διαμαρτυρίες τονίζοντας ότι «απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε» ενώ αναφερόμενος στο κίνημα των «Αγανακτισμένων» και άλλες ομάδες διαμαρτυρίας δήλωσε χαρακτηριστικά: «Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε».

Από την κριτική του κ. Μπογιόπουλου δεν έμεινε ασχολίαστο ούτε το ποσοστό που συγκέντρωσε το ΚΚΕ, για το οποίο δήλωσε: «Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα έλεγε: ''Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική''. Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί ''κοινοβουλευτικών αυταπατών''. Όχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές».

Ολόκληρο το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου:

1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα):

«Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Ότι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. (...). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Όμως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό δεν μπορούμε να το βάλουμε. Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, δεν χτίζεται η - στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση - πολιτική συμμαχιών.

2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.

3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Εχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας «Ρ», επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα («Ρ», 22/3/2012) έλεγε: «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Όχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται («Γράμματα στον Γκόργκι») ότι «απ' τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».

4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους». Π.χ. Το «δεν πληρώνω». Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Όχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ - ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. Σωστά. Όμως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε.

5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. Είναι πολιτική της καταδίκη. Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», στο «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» του Μπάτση, στο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».

6) «Ριζοσπάστης»: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του».

ΠΡΟΤΑΣΗ: Επαναφορά - επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου, με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. Ένα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:

Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ένγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).

Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο - έστω και το πιο αμυδρό - στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχόμενου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.

Πηγή: Μπογιόπουλος σε Παπαρήγα: Συμμαχούμε μόνο με τον εαυτό μας - Όταν οι άλλοι διαμαρτύρονταν, εμείς φεύγαμε 

Πηγή

REBLOGGED : http://harryklynn.blogspot.gr

ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΛΕΥΤΕΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ!

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ

ΕΑΜ

ΕΝΙΑΙΟ

ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ

ΜΕΤΩΠΟ

ΠΗΓΗ : http://harryklynn.blogspot.gr

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΠΗΓΗ : http://www.facebook.com