ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ

“Το δαιμόνιο της φυλής”

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Ο Henry Morgenthau (Πρόεδρος της Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων) στο βιβλίο του «Η αποστολή μου στην Αθήνα» (Εκδόσεις ΤΡΟΧΑΛΙΑ 1994) αναφέρει, πως για να πείσει τους άγγλους και αμερικανούς τραπεζίτες να δώσουν δάνειο στην Ελλάδα προκειμένου να βοηθηθούν οι πρόσφυγες της μικρασιατικής καταστροφής του 1922 τους διαβεβαίωνε ότι επρόκειτο για ένα εξαιρετικά ικανό και εργατικό λαό που θα ανταποδώσει το δάνειο στο ακέραιο.

 « Πρέπει να δοθούν στους γεωργούς σπόροι και άροτρα με ζώα ώστε η Ελλάδα να γίνει παραγωγική. Πρέπει να δοθούν στους τεχνίτες εργαλεία, στις βιομηχανίες μηχανήματα και στους εργαζόμενους μόνιμες κατοικίες. Με αυτόν τον τρόπο τα χρήματα αυτά θα βοηθήσουν να αποκατασταθεί στην Ελλάδα ένας μόνιμος παραγωγικός μηχανισμός που θα αποτελέσει πραγματική ευλογία για τους πρόσφυγες και θα προμηθεύσει τα χρήματα για την αποπληρωμή του δανείου.» (σ.136) ... «είχα κάθε λόγο να πιστεύω ότι το ελληνικό έθνος συμπεριλάμβανε πολλούς πρόθυμους, ευφυείς και ενεργητικούς άντρες οι οποίοι αν ένωναν τις προσπάθειές τους, ήταν σε θέση να φέρουν σε πέρας ένα συγκεκριμένο σχέδιο για τη σωτηρία της χώρας τους.» (σ.267) . Δεν παραλείπει επίσης να σημειώσει ότι στην καταστροφή οδηγήθηκε ο ελληνικός λαός  «μετά από  τρομερά αδέξιο χειρισμό της κατάστασης από τον Κωνσταντίνο και την κυβέρνησή του.» (σ.19).

Το 1922 ο πληθυσμός της Ελλάδος ήταν 5.000.000 και προστέθηκαν 1.500.000 πρόσφυγες Το 1923 το εθνικό εισόδημα ήταν 16,16 δις. δρχ. και το 1928 ανεβαίνει στα 26,75. δις. δρχ. Όπως αναφέρει ο Άγγελος Αγγελόπουλος στο βιβλίο του "Το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος"  (έκδοση Παπαζήση, 1945) το εθνικό εισόδημα της χώρας, το 1940 ήταν 60 δις. δρχ.. Με πληθυσμό 7.344.860 κατοίκους.

Το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα των Ελλήνων το 1939 ήταν 61 δολ.. οι Βέλγοι τον ίδιο χρόνο είχαν 369 δολ., εξαπλάσιο της Ελλάδος, οι Γάλλοι 398, εξίμιση φορές περισσότερο, οι Άγγλοι 560 εννεαπλάσιο οι Αμερικανοί 690 εντεκαπλάσιο και παραπάνω.

Το 1995 σύμφωνα με τα στοιχεία του Ο.Ο.Σ.Α. το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ελλήνων ήταν 10.936 δολ. Των Βέλγων 26.556 δηλαδή 2,4 φορές μεγαλύτερο, των Γάλλων 26.445 επίσης 2,4 υψηλότερο, Των Αγγλων18.777  1,7 περισσότερο των Ελλήνων και των Αμερικανών 26.438 κι' αυτό 2,4 φορές μεγαλύτερο.

Το 2009 σύμφωνα με στοιχεία του Δ.Ν.Τ. το κατά κεφαλή ΑΕΠ των Ελλήνων ήταν 27.310 δολ των Βέλγων 42.844 δολ (1,6 φορές περισσότερο). Των Γάλλων 40.704 (1,5 φορές) των Άγγλων 36.146 (1,3 φορες), των Αμερικανών 46.860 (1,7 φορές).

Στον σχετικό πίνακα φαίνεται η πορεία του Κατά κεφαλή Εισοδήματος  70 χρόνων (δολ ΗΠΑ)

	1939		1995		2009
ΧΩΡΑ	ΕΙΣΟΔΗΜΑ	ΦΟΡΕΣ	ΕΙΣΟΔΗΜΑ	ΦΟΡΕΣ	ΕΙΣΟΔΗΜΑ	ΦΟΡΕΣ
ΕΛΛΑΣ	61	------	10.926	----	27.310	----	448
ΒΕΛΓΙΟ	369	6	26.556	2,4	42.844	1,6	116
ΓΑΛΛΙΑ	398	6,5	26.445	2,4	40.704	1,5	102
ΑΓΓΛΙΑ	560	9	18.779	1,7	36.146	1,3	66
ΗΠΑ	690	11	26.438	2,4	46.860	1,7	68

Φαίνεται ότι ενώ στις αναπτυγμένες χώρες το κατά κεφαλή εισόδημα αυξήθηκε κατά μέσο όρο 90 φορές, στην Ελλάδα το ίδιο διάστημα αυξήθηκε κατά 487 φορές.

 

Μία άλλη ενδιαφέρουσα σύγκριση μπορεί να γίνει μεταξύ χωρών που έχουν παραπλήσιο πληθυσμό. Έτσι μεταξύ των 26 χωρών με παραπλήσιο πληθυσμό (από από 7 έως 13 εκατομ. κατοίκους) η Ελλάδα είναι 8^η σε κατακεφαλή εισόδημα. (δολ ΗΠΑ)

ΧΩΡΑ	ΚΑΤΟΙΚΟΙ	ΕΙΣΟΔΗΜΑ	ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ 182 ΧΩΡΩΝ
1  ΕΛΒΕΤΙΑ	7..870.100	67.778	4
2  ΑΡ. ΕΜΙΡΑΤΑ	8.264.070	57.884	5
3  ΣΟΥΗΔΙΑ	9.481.000	49.183	8
4  ΑΥΣΤΡΙΑ	8.452.835	44.988	13
5  ΒΕΛΓΙΟ	10.839.905	42.844	16
6  ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ	7.108.100	31.514	25
7  ΙΣΡΑΗΛ	7.824.400	29.264	28
8  ΕΛΛΑΔΑ	10.787.690	27.310	30
9  ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ	10.561.614	21.541	33
10 ΤΣΕΧΙΑ	10.562.214	18.276	39
11 ΟΥΓΚΑΡΙΑ	9.985.722	13.023	47
12 ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ	7.364.570	6.356	81
13 ΑΖΕΡΜΠΑΙΖΑΝ	9.111.100	6000	82
14 ΣΕΡΒΙΑ	7.120.666	5.138	88
15 ΤΥΝΗΣΙΑ	10.673.800	4.199	99
16  ΒΟΛΙΒΙΑ	10.426.154	1.900	126
17 ΤΣΑΝΤ	11.831.000	837	151

(στοιχεία: http://translate.google.com/translate?hl=el&langpair=en%7Cel&u=http://www.imf.org/)

Το 1996 το κατά κεφαλήν Ακαθά­ριστο Εγχώ­ριο Προϊόν των Ελλήνων σε Μονάδες Αγορα­στι­κής Δύναμης ήταν το 66,1% των άλλων συνολικά χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (Καθημερ.1.7.97) και χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν η παραοικονομία που είναι έως και τριπλάσια από τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες

  Παρόλο που η πορεία της χώρας δεν ήταν ομαλή πραγματοποιήθηκε ένα μεγάλο οικονομικό  άλμα. Η χώρα υπέφερε από έναν σχεδόν δεκαετή πόλεμο και από μια επταετή δικτατορία. Από τις 28.10 1940 μέχρι το 1945 από τις ξένες επι­δρο­μές, φασιστική κατοχή, δυστυχία, ερήμωση, πείνα, θά­να­τοι. Αλλά και στη συνέχεια μέχρι τέλους 1949 υπέφερε, αφάνταστα και ίσως χειρό­τερα, από τον Εμφύλιο Πόλεμο. Θύμα μιας παγκόσμιας σύγκρουσης δυο κόσμων. Στοίχισε εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές, αλλά και εσωτερικό τραυματισμό, του οποίου οι συνέπειες δεν έχουν ακόμα εξαλειφθεί.

Η πολιτική ηγεσία αυτών των χρόνων δεν ήταν η καλύτερη.. Υποτακτικές κυβερνήσεις που ανέλαβαν να συμπιέσουν τον ελληνικό λαό. Στην διάρκεια της μετεμφυλιακής περιόδου ο μισός τουλάχιστον πληθυσμός βρισκόταν υπό συ­νεχή παρακολούθηση, καταδίωξη, απομόνωση. Στην επταετή δικτατορία 1967-1974,  επιβλή­θη­κε σαν κυβερνητική ομάδα. η χαμηλότερη στάθμη της ελληνικής κοινωνίας. Από το 1974 όμως αρχίζει μια τελείως διαφορετική περίοδος. Για πρώτη φορά η Ελλάδα, παρ΄ όλες τις ελλείψεις, γνωρίζει την πολιτική δημοκρατία. Και μάλιστα από τις πιο προχωρημένες.

Συχνά γίνεται αναφορά για τα ογκώδη δάνεια με τα υψηλά πανωτόκια που κατά καιρούς παίρνει η χώρα. Ιδιαίτερα  όταν η διευθύνουσα τάξη θέλει να επιβάλει καινούρια μέτρα αφαίμαξης του λαού. Εθνικοί κίνδυνοι και οι σπατάλες της προηγούμενης κυβέρνησης, είναι οι συνήθεις αιτιολογίες. Τελευταία προβάλλεται το επιχείρημα ότι φταίχτης είναι ο ίδιος ο λαός γιατί πείθεται από τα ψέματα και επιλέγει πονηρούς ή ανίκανους για να τον κυβερνήσουν. Όπως επίσης και το εκπληκτικό «Μαζί τα φάγαμε». Η Ελλάδα παρουσιάζετε σαν μια χώρα που διαρκώς δανείζεται και επομένως είναι αναπόφευκτο να φτάσει σε οικονομικό αδιέξοδο. 

Εκείνο που δεν αναφέρεται ποτέ είναι το πόσο αλλά κυρίως το πώς, αποπληρώνει αυτά τα δάνεια ο εργαζόμενος ελληνικός λαός. Στο βιβλίο του «Συμβάντα της Ελληνικής Οικονομίας» (Εκδόσεις ΕΝΟΤΗΤΑ 1997) ο Δημήτρης Λιβιεράτος  γράφει:

«....Παρ' όλες τις περιπέτειες αυτή η χώρα επέζησε, αλλά και ανέβηκε σε άλλο υλικό επίπεδο. Η "Ψωροκώσταινα" του άλλοτε, έφτασε να συγκαταλέγεται από τον ΟΗΕ στις 22 πλουσιότερες χώρες.....  Και όμως έγινε δυνατόν να αλλάξει το βιοτικό του επί­πε­δο αυτός λαός. Συνεχώς μαχόμενος, Συνεχώς διαμαρ­τυρό­με­νος....       

...Υπάρχει κάποιος σημαντικός παράγοντας για τον οποίο, σχεδόν ποτέ, δεν μιλάει το μορφωμένο στρώ­μα μας. Η τεράστια προσπάθεια του ελλη­νικού εργαζόμενου λαού. Η απέρα­ν­τη ποσότητα κοινωνικής αφηρημένης εργασίας που έδωσε και δίνει ακόμα αυτός ο συνεχώς συκοφαντούμενος, εργαζόμενος λαός. Ο υλικός πλούτος αυτής της χώρας οφεί­λε­ται στην τεραστία σε μέγεθος ερ­γα­σία που ενσωματώθηκε μέσα του. 

Ελάχιστοι λαοί εργάστηκαν με τέτοιους ρυθμούς. Εδώ σ' αυτόν τον τόπο, όπου ακόμα και πολλοί από την εργατική τάξη δεν θέλουν καν να ονο­μά­ζονται έτσι, ο λαός του δούλεψε ασταμά­τητα μέρες και νύχτες. Κυριακές και Σχόλες χτίζοντας, δου­λεύοντας με απίθανη ένταση. Πολλές φορές ειρω­νευό­μενος τον εαυτό του για κοπανατζή και άταχτο.  

      Όταν άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί κάνουν διακοπές για διασκέδαση οι Έλληνες είναι δυνατόν να ψήνουν αρνί του Πάσχα κρατώντας στο ένα χέρι το ποτήρι εύοσμου οίνου και στο άλλο ένα μυστρί ή κάποιο πινέλο που συμπληρώνει το αυ­θαί­ρετο, την κα­τοι­κία, το εξοχικό. Άλλοι λαοί πηγαίνουν δια­κο­πές για να ξοδέψουν και οι Έλληνες πάνε για να ψωνίσουν.

     Αυτή η δύναμη δημιουργικής εργασίας διαχέει, διαπερνά γίνεται το στοιχείο βάσης της ελληνικής κοινωνίας αυτά τα χρόνια.. Υπάρχει βέβαια κάποιο παράπονο. Δεν λέει κανείς καλή κουβέντα γι' αυτήν την απέραντη αφηρημένη εργασία. Πάντα κάποια πικρή κουβέντα για το γλέντι αυτού του λαού, την ανεμελιά του, το ξενύχτι, τη σπάταλη, το άσκοπο πολλές φορές των προσπαθειών.

Αλλά ο εργαζόμενος λαός μαζεύει, συσσωρεύει, βρίσκει τρόπους να ξεφύγει από την καταπίεση οποιουδήποτε είδους. Κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική....  Ότι ασχημοσύνες να κάνει μια άρχουσα ασυ­νεί­δητη τάξη, η οποία συνεχώς αναγεννάτε  στρα­τολογούσα ακόμα και χθε­σινούς προοδευτικούς, δεν μπορεί να σταματήσει αυτήν την πορεία. Όσο συσσωρεύει αυτήν την απέραντη αφηρημένη κοινωνική εργασία, Όσο θα έχει αυτή τη δύναμη αυτοάμυνας στην οποιαδήποτε εξουσία, Όσο θα δημιουργεί ακόμα και στο σκοτάδι της παραοικονομίας, ο εργαζόμενος λαός θα εξακολουθεί να είναι ζω­ντα­νός, γεμάτος ελπίδα. Αυτή η δύναμη της «άναρχης» όπως φαίνεται εργασίας, της χωρίς αρ­χή και τέλος, στο τέλος κερδίζει.....»

 Όσο το «δαιμόνιο» της εργασίας και της ευρηματικότητας, θα πλανάται ανάμεσα στον λαό  αυτής της Χώρας, με τίποτα δεν θα μπορέσουν να σταματήσουν την πρόοδό του, όσο και αν προσπαθήσουν οι ντόπιοι  και ξένοι εκμεταλλευτές του.

Μελέτης Σκρίπτας

3/5/2012